«Հիմա ես վստահաբար գիտեմ, որ Մետեխի որբը ես եմ, ես անտեսանելի, բայց զարհուրելի զորության ու առասպելական երկարության մի շղթայով կապած եմ պապիս այն կանգնած տեղում, որտեղ արեւածաղկի սերմ էր ծախում, Կինո Երեւանի մայլի այդ շենքի այն նույն անկյունում, որտեղ խաչվում են աշխարհի բոլոր կոորդինատային համակարգերը, որտեղ ակունքն է ամեն ինչի, որտեղ ամեն ինչ կա՝ կիրք ու երազ, հոգի եւ ոգի, սեր եւ հույս, կարոտ եւ թախիծ, որտեղ Այբն է։ Հենց չեմ լինի, իմացեք, որ այդպես չի լինում, սուտ կլինի՝ ես միշտ նույն տեղում եմ, այդ շենքի անկյունում, երբ պատահի, որ չգտնեք ինձ, իմացեք ես էլի նույն տեղում եմ՝ մի քիչ այս, մի քիչ այն կողմ, համարեք, որ չափում եմ ինձ կապող շղթայի երկարությունը»: