«Կա Կարենը, քանի դեռ կանք մենք»,- ժպտում ու էլի կրկնում է Լյովան: Ընտանիքի կենսուրախ որդին, որ բազմաթիվ երազանքներ ու անկատար նպատակներ ուներ` ապրեց արժանապատիվ կյանք, առանց ծնկելու, առանց նահանջի՝ հարազատներին թողնելով իր գործին ու կյանքին արժանի ապրելու պատգամ: Կարեն Խաչիկի Սարգսյանը մեկն է այն հայորդիներից, որ կամավոր կերպով ունեցած ամեն բանից վեր դասեց հայրենի հողն ու պատիվը, որոնց հետ խառնվեց Կարենի ու զինակիցների արյունը: